Sunday, June 2, 2013

ប្រវត្តិ​ភាពយន្ត​ខ្មែរ​

8 ម៉ោងមុន | ដោយ ៖
ប្រវត្តិ​ភាពយន្ត​ខ្មែរ​
5531
សម្តេចឪ ព្រះបីតា ភាពយន្តខ្មែរ
​ភាពយន្ត​ ឬ​កុន​ (​ពាក្យ​ កុន​ នេះ​ខ្មែរ​ហៅ​តាម​សៀម​ដែល​សរសេរ​ កល​ តែ​អាន​ថា​ កុន​)​ បាន​ចូល​មក​ស្រុក​ខ្មែរ​តាម​រយៈ​អាណាព្យាបាល​បារាំង​។​ រោង​ភាពយន្ត​ទី​១​ ដំបូង​គេ​នៅ​ទីក្រុង​ភ្នំពេញ​មានឈ្មោះ​ថា​ Brignon​ ដែល​បាន​សម្ពោធ​ដាក់​បញ្ចាំង​នៅ​ក្នុង​ឆ្នាំ​១៩០៩​ ដែល​មាន​ទីតាំង​ស្ថិត​នៅ​ម្តុំ​មាត់ទន្លេ​។​
ការរៀបចំបញ្ចាំងកុន ដោយក្រុមបេសកកម្មរបស់រដ្ឋាភិបាលឥណ្ឌូចិន ឆ្នាំ១៩១៧-១៩១៨
ការរៀបចំបញ្ចាំងកុន ដោយក្រុមបេសកកម្មរបស់រដ្ឋាភិបាលឥណ្ឌូចិន ឆ្នាំ១៩១៧-១៩១៨
ការរៀបចំបញ្ចាំងកុន ដោយក្រុមបេសកកម្មរបស់រដ្ឋាភិបាលឥណ្ឌូចិន ឆ្នាំ១៩១៧-១៩១៨ 1
ការរៀបចំបញ្ចាំងកុន ដោយក្រុមបេសកកម្មរបស់រដ្ឋាភិបាលឥណ្ឌូចិន ឆ្នាំ១៩១៧-១៩១៨
នៅ​ឆ្នាំ​១៩៥១​ តាម​កិច្ចព្រមព្រៀង​ផ្ទេរអំណាច​ពី​អាណាព្យាបាល​បារាំង​មក​ព្រះរាជាណាចក្រ​ កម្ពុជា​ មានការ​បង្កើត​ការិយាល័យ​ភាពយន្ត​ក្នុង​ក្រសួង​ឃោសនាការ​ ដែល​មាន​ភារកិច្ច​ពិនិត្យ​មើល​ភាពយន្ត​នាំ​ចូល​ពី​បរទេស​ សំរាប់​យក​មក​បញ្ចាំង​ជូន​សាធារណជន​ទស្សនា​ ដែល​ភាគច្រើន​ជា​ខ្សែភាពយន្ត​បារាំង​។​ នៅ​ពាក់កណ្តាល​ទស​វត្ស​ឆ្នាំ​១៩៥០​ ទើប​ចាប់ផ្តើម​មាន​ភាពយន្ត​ដែល​នាំ​ចូល​មក​ពី​ឥណ្ឌា​ និង​សៀម​ចូល​មក​ស្រុក​ខ្មែរ​។​ ប៉ុន្តែ​ ភាពយន្ត​ឥណ្ឌា​មាន​ប្រជាប្រិយភាព​ជាង​ ដោយសារ​តែ​សាច់​រឿង​មាន​ទាក់ទង​នឹង​រឿងព្រេង​បុរាណ​ មាន​ស្តេច​ មាន​ឥសី​ មាន​របាំ​ចំរៀង​ជាដើម​ ដែល​ខ្មែរ​យើង​ចូល​ចិត្ត​មើល​ណាស់​។​ គឺ​ពេល​នោះ​ហើយ​ ដែល​ការ​កសាង​ខ្សែភាពយន្ត​ខ្មែរ​ដោយ​ខ្មែរ​ខ្លួនឯង​ បាន​ចាប់​កកើត​ឡើង​។​
​ក្នុង​ប្រវត្តិសាស្ត្រ​ភាពយន្ត​ខ្មែរ​នេះ​ ព្រះករុណា​ព្រះបាទ​សម្តេចព្រះ​នរោត្តម​សីហ​នុ​ ព្រះ​អង្គជា​អ្នក​ថត​ភាពយន្ត​ខ្មែរ​មុន​ដំបូង​គេ​ គឺ​ព្រះ​អង្គ​ចាប់ផ្តើម​ថត​ភាពយន្ត​ខ្លីៗ​ ដោយ​ប្រើ​ហ្វីល​ ១៦​មី​ល្លី​ម៉ែត្រ​ តាំងពី​ចុង​ទស​វត្ស​ឆ្នាំ​១៩៤០​ មក​ម្ល៉េះ​។​
​ក្រោយមក​ មាន​ខ្មែរ​យើង​បាន​ទៅ​រៀន​ជំនាញ​បច្ចេកទេស​ថត​ភាពយន្ត​នៅ​ស្រុក​បារាំង​ ដូច​ជា​លោក​ រឿ​ម​ ផុ​ន​ លោក​ អៀវ​ ប៉ុណ្ណា​ការ​ (​កូនប្រុស​លោក​ អៀវ​ កើ​ស​)​ និង​លោក​ សោម​ សំ​អាល់​ ជាដើម​ បាន​ទៅ​រៀន​នៅ​សាលា​ Institut​ des​ Hautes​ Etudes​ Cinématographique​ ។​ ក្រោយមក​ លោក​ សោម​ សំ​អាល់​ ថត​បាន​ខ្សែភាពយន្ត​ខ្នាត​ធំ​មួយ​រឿង​មាន​ចំណងជើង​ថា​ ផ្កា​រីក​ផ្កា​រោយ​ និង​បាន​ដាក់​បញ្ចាំង​ជា​លើក​ដំបូង​ នៅ​រោង​ភាពយន្ត​កា​ពី​តូ​ល​ នា​ថ្ងៃ​ទី​២៨​ ខែឧសភា​ ឆ្នាំ​១៩៦០​។​
2344
ការ​ផ្សាយដំណឹង​បញ្ចាំង​កុន​រឿង​ ផ្កា​រីក​ផ្កា​រោយ​ ក្នុង​កាសែត​ La​ Dépêche​ du​ Cambodge​ ចុះ​ថ្ងៃ​ទី​០៣​ ខែមិថុនា​ ឆ្នាំ​១៩៦០
​មាន​អ្នក​ផលិត​ខ្សែភាពយន្ត​មួយ​ក្រុម​ទៀត​ ដែល​បង្កើត​ឡើង​ដោយ​ការិយាល័យ​ឃោសនា​ព័ត៌មាន​របស់​សហរដ្ឋអាមេរិក​ ហៅ​ថា​ USIS​ (The​ United​ States​ of​ Information​ Service)​ ពោល​គឺ​ចាប់តាំងពី​កម្ពុជា​ ទទួលយក​ជំនួយ​ពី​សហរដ្ឋអាមេរិក​មក​។​ USIS​ បាន​បណ្តុះបណ្តាល​ខ្មែរ​ដែល​មក​ពី​ក្រសួង​ ស្ថាប័ន​នានា​ ដូច​ជា​ឃោសនាការ​ កងទ័ព​ ប៉ូ​លី​ស​ ជាដើម​ដើម្បី​អោយ​ពួក​គេ​ចេះ​ថត​ភាពយន្ត​ ចេះ​កាន់​ម៉ាស៊ីន​ថត​ និង​ចេះ​ជួសជុល​ជាដើម​ ដើម្បី​ផលិត​ជា​ខ្សែភាពយន្ត​ឯកសារ​។​ គឺ​ក្រុម​នេះ​ហើយ​ដែល​យក​កុន​ទៅ​បញ្ចាំង​តាម​ភូមិ​នានា​ តាម​រយៈ​ឡាន​បញ្ចាំង​កុន​ ហៅ​ថា​ ស៊ី​ណេ​ខា​ (Cinécars)​ ដែល​មាន​សំភារៈ​កុន​នៅ​ជាប់​នឹង​ឡាន​នោះ​តែ​ម្តង​។​ ដូច្នេះ​ហើយ​ ក្នុង​ទស​វត្ស​ឆ្នាំ​១៩៥០​ តាម​រយៈ​នយោបាយ​ឃោសនា​ USIS​ នេះ​ សហរដ្ឋអាមេរិក​បាន​បណ្តុះបណ្តាល​អ្នកបច្ចេកទេស​កុន​មួយ​ចំនួន​ ដែល​ខ្លះ​នឹង​ក្លាយទៅជា​អ្នក​ថតកុន​ថ្ងៃក្រោយ​ ដូច​ជា​លោក​ ស៊ុន​ ប៊ុ​ន​លី​ ដែល​ធ្វើ​ការងារ​ជា​មន្ត្រី​ប៉ូ​លី​ស​ជាតិ​ ត្រូវ​បាន​ USIS​ យក​ទៅ​បង្រៀន​បច្ចេកទេស​កុន​។​ ក្រោយមក​ គាត់​ឈប់​ធ្វើ​ជា​ប៉ូ​លី​ស​ ទៅ​បង្កើត​ផលិតកម្ម​ភាពយន្ត​មួយ​ឈ្មោះ​ថា​ នាគព័ន្ធ​ ហើយ​កុន​ដែល​គាត់​ថត​ជា​ខ្សែភាពយន្ត​លើក​ដំបូង​មាន​ចំណងជើង​ថា​ ការពារ​ព្រហ្មចារី​យ៍​ស្រី​ទុគ៌ត​ ។​
ការបង្រៀនថែទាំ និងជួសជុលម៉ាស៊ីនបញ្ចាំងកុន ដោយ USIS នៅឆ្នាំ១៩៥៧
​ការ​បង្រៀន​ថែទាំ​ និង​ជួសជុល​ម៉ាស៊ីន​បញ្ចាំង​កុន​ ដោយ​ USIS​ នៅ​ឆ្នាំ​១៩៥៧
Khmer​ Cinema​ History
ឡានបញ្ចាំងកុន ដែលគេហៅថា ស៊ីណេខា (Cinécars) នៅឆ្នាំ១៩៥៨
ឡាន​បញ្ចាំង​កុន​ ដែល​គេ​ហៅ​ថា​ ស៊ី​ណេ​ខា​ (Cinécars)​ នៅ​ឆ្នាំ​១៩៥៨
Khmer​ Cinema​ Hostory
លោក Julian Ely មកពី USIS កំពុងបង្រៀនខ្មែរថតកុននៅមុខវត្តភ្នំ
​លោក​ Julian​ Ely​ មក​ពី​ USIS​ កំពុង​បង្រៀន​ខ្មែរ​ថតកុន​នៅ​មុខ​វត្ត​ភ្នំ​
មាន​អ្នក​ផលិតភាព​យន្ត​មួយ​ក្រុម​ទៀត​ ដែល​ភាគច្រើន​មិន​បាន​ទៅ​រៀនសូត្រ​នៅ​សាលា​កុន​មួយ​ណា​ទេ​ តែ​ដោយសារ​ពួក​គេ​ស្រឡាញ់​កុន​ និង​ចង់​ប្រកប​អាជីវកម្ម​កុន​ ដែល​កាល​ណោះ​ កុន​មាន​ប្រជាប្រិយភាព​ និង​មាន​មនុស្ស​ចូល​ចិត្ត​ណាស់​។​ ក្នុង​ចំណោម​អ្នក​ថតកុន​ទាំងនោះ​ មាន​លោក​ យី​ ប៊ុ​ន​យី​ម​,​ លោក​ អ៊ី​ វ៉ង់​ហែម​…​។​ល​។​ ដែល​ក្រោយមក​ បាន​ក្លាយទៅជា​ផលិតករ​ភាពយន្ត​ដ៍​ល្បីល្បាញ​នៅ​ទស​វត្ស​ឆ្នាំ​១៩៦០​ និង​៧០​។​
​សំរាប់​លោក​ យី​ ប៊ុ​ន​យី​ម​ ពី​ដំបូង​គាត់​បាន​ទិញ​ម៉ាស៊ីន​ថតកុន​ និង​ហ្វីល​កុន​ ក្នុង​ឳ​កាស​ដែល​គាត់​បាន​ធ្វើ​ដំណើរ​ទៅ​ក្រុង​ហុងកុង​។​ ប្រាក់​ដែល​គាត់​យក​ទៅ​ទិញ​សំភារៈ​កុន​ដំបូង​នេះ​ គឺ​បាន​មក​ពី​ការ​លក់​ហាង​ (​ហាង​លក់​ថ្នាំ​)​ របស់​គ្រួសារ​គាត់​។​ បន្ទាប់​មក​ គាត់​បាន​លើក​យីហោ​នៅ​មុខ​ផ្ទះ​គាត់​ និង​ផ្សព្វផ្សាយ​រក​មនុស្ស​មក​ចូល​សំដែង​ក្នុង​កុន​របស់​គាត់​ ដែល​ថត​ជា​លើក​ដំបូង​មាន​ចំណងជើង​ថា​ រន្ទះ​គ្រួសារ​ ។​ កុន​នោះ​គ្មាន​សំលេង​ទេ​ មាន​តែ​ភ្លេង​កំដរ​ថត​លើ​ខ្សែអាត់​ផ្សេង​ ហើយ​នៅ​ពេល​បញ្ចាំង​ម្តងៗ​ មាន​មនុស្ស​ប្រុស​ម្នាក់​ និង​ស្រី​ម្នាក់​ អង្គុយ​បញ្ចូល​សំលេង​នៅ​ក្នុង​រោងកុន​ផ្ទាល់​តែ​ម្តង​។​ ក្នុង​ចំណោម​អ្នក​បញ្ចូល​សំឡេង​ទាំងនោះ​មាន​លោក​ ឳ​ ផូ​,​ លោក​ ចែ​ម​សា​រុន​,​ លោកស្រី​ សំ​អាន​ណុ​ល​,​ លោកស្រី​ កែ​ វណ្ណ​ចាន់​ ជាដើម​ មានឈ្មោះ​ល្បីល្បាញ​ណាស់​។​
​នៅ​ឆ្នាំ​១៩៦២​ ក្នុង​ឳ​កាស​ថតកុន​ខ្នាត​អន្តរជាតិ​របស់​លោក​ Marcel​ Carmus​ មាន​ចំណងជើង​ថា​ បក្សី​ស្ថានសួគ៌​ (L’oiseau​ de​ Paradis)​ ដោយ​ដកស្រង់​ និង​កែសំរួល​យក​ពី​ក្នុង​រឿង​រាមាយណៈ​ ដែល​មាន​ឈុត​ខ្លះ​តំរូវ​អោយ​ផលិតករ​ មក​ថត​ដោយ​ផ្ទាល់​នៅ​ស្រុក​ខ្មែរ​។​ ពេល​នោះ​ លោក​ Carmus​ បាន​សំរេច​ជ្រើសរើស​នារី​ ហែម​ ជា​តួ​ឯង​ស្រី​។​ ក្រោយមក​ លោក​ អ៊ី​ វ៉ង់​ហែម​ បាន​សំរេចចិត្ត​ប្រឹងប្រែង​រៀនសូត្រ​វិធី​ថតកុន​នេះ​ដោយ​ខ្លួនឯង​ ហើយ​បាន​បង្កើត​ផលិតកម្ម​មួយ​មានឈ្មោះ​ថា​ បក្សី​ស្ថានសួគ៌​ភាពយន្ត​ ដោយ​យក​តាម​ចំណងជើង​កុន​របស់​លោក​ Marcel​ Carmus​ តែ​ម្តង​។​

សកម្មភាពថតកុនរបស់លោក Marcel Carmus រឿងបក្សីស្ថានសួគ៌ នៅប្រាសាទបុរាណ ទន្លេបាទី ក្នុងឆ្នាំ១៩៦៣
​សកម្មភាព​ថតកុន​របស់​លោក​ Marcel​ Carmus​ រឿង​បក្សី​ស្ថានសួគ៌​ នៅ​ប្រាសាទបុរាណ​ ទន្លេបាទី​ ក្នុង​ឆ្នាំ​១៩៦៣
Khmer​ Cinema​ Hostory
នេះឈុតមួយក្នុងរឿង បក្សីស្ថានសួគ៌ របស់ផលិតករ Marcel Carmus ក្នុងឆ្នាំ១៩៦៣
​នេះ​ឈុត​មួយ​ក្នុង​រឿង​ បក្សី​ស្ថានសួគ៌​ របស់​ផលិតករ​ Marcel​ Carmus​ ក្នុង​ឆ្នាំ​១៩៦៣
នៅ​ទស​វត្ស​ឆ្នាំ​១៩៦០​ និង​ដើម​ទស​វត្ស​ឆ្នាំ​១៩៧០​ ជា​សម័យ​កាលដែល​កុន​មាន​ប្រជាប្រិយភាព​។​ គឺ​ដោយសារ​តែ​ការ​និយម​មើល​កុន​របស់​ខ្មែរ​យើង​នេះ​ហើយ​ ដែល​ការ​កសាង​រោងកុន​ បាន​ចាប់​កើត​មាន​ឡើង​ព្រោងព្រាត​។​ មក​ទល់​នឹង​ឆ្នាំ​១៩៧៤​ នៅ​ភ្នំពេញ​មាន​រោងកុន​ប្រហែលជា​ ៣០​រោង​។​ ឯ​ផលិតករ​វិញ​ ក៍កើត​មាន​ឡើង​ច្រើន​ដែរ​។​ ចំពោះ​សាច់​រឿងកុន​ដែល​ក្រុម​ផលិតករ​និយម​ចូល​ចិត្ត​ថត​នោះ​ ភាគច្រើន​គេ​យក​តាម​លំនាំ​រឿង​បែប​សម័យ​បុរាណ​ ឬ​រឿងព្រេង​ដែល​មាន​សិល្ប៍​មន្តអាគម​ ដោយ​មិនសូវ​ផលិត​រឿង​តាម​បែប​សម័យ​ទំនើប​ទេ​។​
​នៅ​ដើម​ទស​វត្ស​ឆ្នាំ​១៩៦០​ លោក​ រឿ​ម​ សុ​ផុ​ន​ បាន​ទិញ​ម៉ាស៊ីន​ភ្ជាប់​ខ្សែអាត់​សំឡេង​ជាមួយ​រូបភាព​ហ្វីល​តែ​ម្តង​ ដោយ​មិន​ចាំបាច់​បញ្ចូល​សំឡេង​តាម​ខ្សែអាត់​ផ្សេង​ដូច​កាលពីមុន​ទៀត​ឡើយ​ ដែល​ធ្វើ​អោយ​កុន​ខ្មែរ​ កាន់តែ​ជាក់ស្តែង​ឡើង​ ឯ​រូបភាព​ពណ៌​ធម្មជាតិ​រឹតតែ​ភ្លឺ​ច្បាស់​ ស្រស់​ស្អាត​ឡើង​ ដែល​ធ្វើ​អោយ​អ្នក​ទស្សនា​ កាន់តែ​មាន​ភាព​រំភើប​ខ្លាំង​ឡើងៗ​ដែរ​។​
​នៅ​ឆ្នាំ​១៩៦៨​ ក្រោម​ព្រះរាជ​តំរិះ​របស់​ព្រះករុណា​ព្រះបាទ​សម្តេចព្រះ​នរោត្តម​ សីហ​នុ​ មានការ​បង្កើត​មហោស្រព​ភាពយន្ត​អន្តរជាតិ​មួយ​នៅ​ទីក្រុង​ភ្នំពេញ​។​ មហោស្រព​នេះ​បាន​ប្រព្រឹត្តិ​ទៅ​យ៉ាង​អ​ធឹ​ក​អធម​ ដោយ​មាន​ភ្ញៀវ​ជាតិ​ និង​អន្តរជាតិ​ចូលរួម​យ៉ាងច្រើន​កុះករ​។​ ក្នុង​ឳ​កាស​នោះ​ ខ្សែភាពយន្ត​រឿង​ ប្រជា​កុមារ​ ដែល​ជា​ស្នា​ព្រះ​ហស្ត​របស់​ព្រះករុណា​សីហ​នុ​ ព្រមទាំង​សំដែង​ដោយ​ព្រះករុណា​សម្តេច​ព្រះបាទ​នរោត្តម​ សីហ​មុនី​ ព្រះមហាក្សត្រ​ខ្មែរ​បច្ចុប្បន្ន​នេះ​ បាន​ជាប់​ចំណា​ច់​ថ្នាក់​លេខ​១​ ទទួល​បាន​ពានរង្វាន់​ អប្សរា​មាស​ ។​
​ក្រោយមក​មួយ​ឆ្នាំ​ គឺ​នៅ​ថ្ងៃ​ទី​០១​ ខែកញ្ញា​ ឆ្នាំ​១៩៦៩​ ក៍​មាន​បើក​មហោស្រព​ភាពយន្ត​ថ្នាក់​ជាតិ​ម្តងទៀត​ នៅ​រោង​មហោស្រព​ព្រះ​សុរា​ម្រឹត​ (​រោង​មហោស្រព​ទន្លេបាសាក់​ ដែល​ឆេះ​អស់​)​។​ បន្ទាប់​មក​ នៅ​ខែវិច្ឆិកា​ឆ្នាំ​ដដែល​ រោងកុន​មួយ​មានឈ្មោះ​ថា​ រោង​ភាពយន្ត​រដ្ឋ​ ត្រូវ​បាន​សម្ពោធ​ដាក់​អោយ​ប្រើប្រាស់​ជា​ផ្លូវការ​ ដែល​បច្ចុប្បន្ន​មានឈ្មោះ​ថា​ រោងកុន​ចេ​ន​ឡា​ នៅ​ជិត​ភ្លើងស្តុប​ផ្សារ​ដើម​ គ​ សព្វ​ថ្ងៃនេះ​។​
2344556
ពិធីសម្ពោធរោងកុន ព្រះសីហមុនី នៅខេត្តកំពង់ចាម នៅខែសីហា ឆ្នាំ១៩៦៨ ព្រមទាងការបញ្ចាំងកុនរឿង ប្រជាកុមារ ពានរង្វាន់លេខ១ អប្សរាមាស របស់ព្រះករុណាព្រះបាទសម្តេចព្រះនរោត្តម សីហនុ នៅក្នុងឳកាសនោះដែរ
រហូត​មក​ដល់​ដើម​ទស​វត្ស​ឆ្នាំ​១៩៧០​ ពេល​ដែល​សង្គ្រាម​រីក​រាលដាល​ពេញ​ផ្ទៃ​ប្រទេស​ ការ​ថតកុន​ត្រូវ​ជួប​នូវ​ការ​លំបាក​ ដោយ​មិន​ហ៊ាន​ចេញ​ទៅ​ថត​នៅ​ខេត្ត​ឆ្ងាយៗ​ដូច​មុន​ទៀត​ទេ​។​ នៅ​ឆ្នាំ​១៩៧៣-៧៤​ កងទ័ព​ខ្មែរក្រហម​សំរុកចូល​ក្រុងភ្នំពេញ​កាន់តែ​កៀក​ទៅៗ​ ហើយ​ស្ថានភាព​ទូទៅ​កាន់តែ​តឹងតែង​ រហូត​ដល់​មានការ​ហាមឃាត់​ និង​បិទ​រោងកុន​មិន​អោយ​បញ្ចាំង​តែ​ម្តង​ ដោយសារ​តែ​មានការ​ផ្ទុះ​ ឬ​បោក​គ្រាប់បែកដៃ​ក្នុង​រោងកុន​ជាដើម​។​ ទាល់តែ​មក​ដល់​ចុងឆ្នាំ​១៩៧៤​ និង​ដើមឆ្នាំ​១៩៧៥​ ទើប​ម្ចាស់​រោងកុន​នីមួយៗ​ សំរេច​ឈប់​បញ្ចាំង​ដោយ​ខ្លួនឯង​តែ​ម្តង​។​ ពេល​នោះ​ មនុស្ស​ទូទៅ​លែង​ហ៊ាន​ចេញពីផ្ទះ​ ហើយ​រង់ចាំ​ខ្មែរក្រហម​ចូល​ក្រុងភ្នំពេញ​តែ​ម្តង​…​។​

No comments:

Post a Comment